رحمان بوستانی ::
یکشنبه 85/1/27 ساعت 2:21 عصر
یه وقت تایی چقدر دلم می خواد خودمو گول بزنم و باور کنم که یکی دیگه به خاطر خودم دوستم داره
به خاطر فکرم، احساسم، شخصیتم !
نه به خاطر خودش، به خاطر خودخواهیش، به خاطر ....
چقدر سخته که قلب همه آدما انقدر کوچولواٍ. انقدر وسعت روحشون کمه
چقدر سخته که هیچ وقت، شونه ای پیدا نمی شه که با آرامش سرتو روش بزاری و گریه کنی و گرمای هیچ دستی گرمت نمی کنه....
و نهایتا، همیشه از همه و حتی خودت خسته باشی.
نمی دونم توی این ولوله بازار منجیی هم پیدا خواهد شد یا نه؟؟!!!
نوشته های دیگران()
